ตั้งแต่มื้อที่เลิกลากัน ความสัมพันธ์สองเฮาจบลง
ได้แต่ทำใจปลง ว่าเฮาคงบ่แม่นเนื้อคู่
แต่กะทำบ่ได้ปานใด๋ ย้อนใจยังฮัก เขาอยู่ เจ็บปวดปานใด๋
บ่ให้ไผ๋ฮู้ว่าที่เป็นอยู่ คือมีน้ำตา
ทำใจได้พักนึงจึงเข้มแข็งขึ้นมา
ว่าบ่มีเขาเฮาคงบ่ตาย
เรื่องส่ำนี้เฮาลูกผู้ชาย
ยังหายใจ อย่าไปหัวซา
แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ถิ่มเฮาไป น้ำตาคือไหลคักแน
หน้าคนผู้นั่น บ่คือหน้าแม่ ผู้เลี้ยงเฮามาจนใหญ่
เซาคิดนำเขาได้แล้ว บอกเจ้าของว่าให้ตัดใจ
ยังบ่ตายคงมีปัญญาหาใหม่
ปล่อยเขาไป แค่ผู้หญิงคนเดียว
ทำใจได้พักนึงจึงเข้มแข็งขึ้นมา
ว่าบ่มีเขาเฮาคงบ่ตาย
เรื่องส่ำนี้เฮาลูกผู้ชาย
ยังหายใจ อย่าไปหัวซา
แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ถิ่มเฮาไป น้ำตาคือไหลคักแน
หน้าคนผู้นั่น บ่คือหน้าแม่ ผู้เลี้ยงเฮามาจนใหญ่
เซาคิดนำเขาได้แล้ว บอกเจ้าของว่าให้ตัดใจ
ยังบ่ตายคงมีปัญญาหาใหม่
ปล่อยเขาไป แค่ผู้หญิงคนเดียว
เริ่มทำใจ ตั้งแต่มื้อนี้ สิบ่รับสายหรือโทรหา
ถ้าบ่จำเป็น บ่ต้องเห็นหน้า หรือถ้าตายบ่ต้องมาเผาผี
เฮ็ดเวน เฮ็ดกรรมต่อกันไว้ ให้มันจบแล้วกันชาตินี้
ทางไผ๋ทางมัน กับผู้หญิงแบบนี้ ชาติหน้ามี อย่าได้เห็นกัน
เก็บความฮักที่เหลือ เก็บไว้ให้คนที่ฮักเฮา
อย่าสะออน ประสาผู้สาวที่บ่จริงใจ
บอกใจแล้ววันนี้ ว่าเฮาสิบ่เสียดาย
กับเรื่องราวที่มันผ่านไป กับความฮักที่มันเลวร้าย
และสิจำเอาไว้ ว่าหน้ามัน บ่คือหน้าแม่